جسم و روح

آدمهای معمولی را دوست دارم.  همانهایی که میشود با آنها سر یک میز نشست و در مورد سیاست، روش تربیت بچه ها، معنی زندگی و یا هر چیز دیگری به راحتی صحبت کرد. آدمهایی که با خودشان کنار آمده اند و خودشان را همانطور که هستند دوست دارند. این آدمها بلدند چطور مهربان باشند، چطور بخندند و چطور همدردی کنند. من چقدر خوشبختم که از این آدم های معمولی در اطرافم زیاد دارم.

در صفحه اول وبلاگش نوشته که زندگی شاد و فعالی دارد و با ام اس نیز احساس خوشبختی میکند.

اینکه ما نمیتونیم درک کنیم به چه دلیل اومدیم توی این دنیا و داریم زندگی میکنیم، اصلا به این معنی نیست که اومدن ما دلیلی نداشته باشه. منظورم این هم نیست که اومدن ما به این دنیا حتما باید دلیلی داشته باشه. نمیفهمم، چرا همیشه یِ خدا ما داریم دنبال دلیل میگردیم، اصلا نمیشه دلیل ها رو دور بیندازیم تا فرصت کنیم یکم از زندگیمون لذت ببریم؟!!

نبوغ واقعی آنست که در بزرگسالی حال و هوایی کودکانه داشته باشی.

آدولس هاکسلی

*. فکر میکنم مهمترین ویژگی بچه ها اینه که هیچی توی دنیاشون جدی نیست. هر چی که هست سرگرمیه،...

**. بچه ها خیلی از نیازهاشون رو از طریق گریه تامین میکنند ولی ما قادر به انجام این  کار نیستیم.

مامان امروز صبح از مسافرت برگشت. بیرون داره برف میاد و بوی کوفته برنجی فضای خونه رو گرفته. فعلا نمیتونم روی مطالعه ام تمرکز داشته باشم...

حتی اگر به دوردست ترین نقاط تبعید شوم، همواره خوشبخت بوده ام. زیرا خوشبختی واقعی در اختیار خود انسان است. خوشبخت کسی است که شخصیت، نیت و اعمال خوبی دارد.

مارکوس اورلیوس